Blog

Het is een dag met een toch wel harde confrontatie. Nu ben ik al sinds 2007 bezig met mijn oogzenuw. Niet voor te stellen, maar ik reed toen nog zelf in mijn Toyota Yaris. In 2023 kreeg ik het onverwachte telefoontje van het UMCG, dat ze de oorzaak hadden gevonden van mijn oogzenuwaandoening en vorig jaar werd me verteld dat ik een zeer unieke gen-afwijking heb en dat hierdoor mijn kleine hersenen krimpen en daardoor de oogzenuw is beschadigd.

 

Dit was het verleden. Vanmiddag kreeg ik de werkelijkheid letterlijk te zien. Ik was naar de Oogheelkunde in het UMCG. Gewone controle. Nou, dit was flink schrikken. Voor diegene die wel eens een oogmeting hebben ondergaan, kennen het letterbord vast wel. Dan moet je met je eigen scherpte van je glazen een letterbord lezen op afstand. Vorig jaar kon ik nog de allergrootste letter waarnemen, de letter K, maar vanmiddag kon ik er niks van maken. Ik zag het bord wel, ook pas nadat de arts het licht uit had gedaan van de onderzoekskamer, maar ik zag wel dat er iets op het letterbord te zien was, alleen welke letter was voor mij absoluut niet te zien. Ook de aantal vingers die de assistente vlak voor mijn ogen liet zien, kon ik niet waarnemen.

 

De arts was zelf ook verbaasd. We hebben het over mijn SPG79a gehad, mijn gen-afwijking, maar dat ik de oogmeting niet meer kan uitvoeren, vond hij zelf ook een stap terug in mijn gezichtsveld.

 

De arts vroeg nog wat ik wel kon waarnemen. Ik vertelde dat ik alleen het contrast van de objecten in mijn omgeving kan zien. Als voorbeeld gaf ik aan dat ik weet dat Anne op de stoel zat tegenover mijn stoel, waar ik de onderzoeken moest gaan uitvoeren, maar dat ik dit alleen maar zie, omdat ik weet dat ze daar zit. Ik zei cynisch dat het ook wel een kapstok kon zijn. Ook zag ik de arts niet zitten, niet letterlijk natuurlijk, maar figuurlijk. Het is een fijne arts.

 

Na een kleine 10 minuten stond ik alweer buiten de onderzoeksruimte. Anne was aan de beurt en toen ze klaar was, gingen we samen een saucijzenbroodje eten in het restaurant van het UMCG.

 

Kennelijk is mijn zicht zo slecht geworden, dat ik me zelf wel mag scharen tussen de blinden. Wat ik nog zie stelt dus niks voor, maar gelukkig kan ik nog aardig wat doen met het restje wat ik nog heb. Kennelijk wennen de hersenen aan het slechte zicht. Ik ben hier wel van geschrokken. Nog even en het lampje gaat voor mij ook niet meer branden. Ik hoef ook pas in maart 2028 terug te komen. Wellicht ben ik dan al echt een blind zwart vosje.

 

Nadat we thuis zijn gekomen, kropen we even lekker bij elkaar in bed om 2 uurtjes te gaan slapen. Weer even rustig worden na zo’n enerverende middag.

 

Ja, het voelt vreemd en oneerlijk. Ik ben blij met mijn oortjes. Die doen het nog uitstekend gelukkig, maar nu blijkt dat mijn oogjes het wel doen, maar dat het kabeltje naar mijn visuele brein zodanig beschadigd is, dat ik het zien maar gewoon moet vergeten.

 

Ik was maar kort op zoek naar de juiste dagafsluiting. Het gaat dus puur over mijn eigen ogen. Daarom koos ik dit keer voor Sheena Easton.

 

Bonne nuit!

 

Dagafsluiting: Sheena Easton - For Your Eyes Only.

Laatst vernieuwd: 11 Mar 2025 om 21:58