Blog

Een bijzondere en spannende week heb ik achter de rug. Het heeft deels te maken met mijn radiowerk, maar ook met mezelf.

 

Laat ik maar gewoon beginnen. Het radiowerk verliep vertraging op. Ik kon opeens mijn microSD-kaartje niet meer inlezen. Na wat speurwerk, kwam ik er achter dat het superkleine microSD-UsB-c adaptertje maandag stuk was gegaan. Alle opnames die ik maak voor mijn afleveringen, worden via de Rode Caster Pro opgeslagen op dat microSD-kaartje. Doordat de adapter defect was, kon ik dinsdag niks beginnen om een nieuwe aflevering te maken. Maandag meteen een nieuwe adapter besteld en woensdagmorgen kreeg ik het al binnen en kon ik woensdagmiddag meteen beginnen met het maken van de nieuwe aflevering. Het was nog wel even spannend of het ook echt wel aan het adaptertje lag, want het had net zo goed iets anders kunnen zijn. Eenmaal de nieuwe adapter aangesloten, werd ik heel blij, want ik kon de microSD weer bekijken.

 

Ook gebeurde er maandag iets, wat bij mij zelden tot nooit gebeurt. Ik wiste per ongeluk een zeer belangrijke map op mijn computer. Dit gebeurde ook op mijn backup-schijf en zonder er goed bij na te denken, leegde ik de prullenbak op mijn iMac. In deze map stonden de bestanden die ik gebruik bij elke aflevering. Dus het intro, outro en de muziek onder mijn beginbabbel. Via een omweg, wist ik het toch allemaal weer bij elkaar te sprokkelen.

 

Mijn nieuwste aflevering was toch nog klaar in de afgelopen week. Gelukkig maar. Door dit gebeuren, merkte ik pas hoe simpel iets kan verdwijnen. Ik heb ongeveer 30 jaar in de ICT gewerkt, dus ik ben wel wat gewend, maar zoiets als afgelopen maandag, dat er opeens een gehele map is verdwenen is me nog nooit overkomen bij me thuis. In ieder geval kan ik aanstaande dinsdag weer ongestoord een nieuw Oortje maken.

 

Nu even wat anders. Je hebt 3 juni op mijn blog kunnen lezen dat ik afstand heb genomen van mijn directe familie. Het klinkt gek misschien, maar ik heb er nog geen spijt van. Het rare is wel, dat ik moet wennen dat ik geen verwijten meer krijg van mijn familie. Het geeft me wel de rust waar ik jaren naar heb verlangd, alleen voel ik me op 1 of andere manier anders dan anders.

 

Vanmiddag kwam ik uit mijn radiostudio, de playlist is klaar voor dinsdag, maar toen ik eenmaal Anne weer zag, voelde ik me heel warm en kwetsbaar. Hoe mooi wij tweetjes het hebben. Hoe gelukkig we samen zijn. Ik ben zo blij met haar, dat ik er zelfs wat emotioneel van werd.

 

De laatste maanden is het voor mij ook niet echt makkelijk gegaan. Eerst het overlijden van Ebel, daarna de uitslag omtrent  mijn SPG79a aandoening, het gedoe met mijn kant van de familie en ook het vertrek bij het Platform Toegankelijk Westerkwartier viel me niet gemakkelijk. Ik voelde me 17 mei bij de halfjaarlijkse vergadering van het Platform totaal niet gehoord. Ik voelde me totaal niet geaccepteerd. Kennelijk zijn er binnen het Platform nog mensen die mijn vertrek in 2018 wel zo prettig vonden en dat ik terug was, vonden ze waarschijnlijk helemaal niks.

 

Veel mensen vinden me een positivo, dat is ook wel zo, want ik probeer er altijd iets positiefs van te maken als het tegen zit. Alleen valt het dit keer niet mee. Ik ben ook maar een mens en hopelijk word ik ook eens écht als een serieus iemand gezien. Niet meer zoiets als van: ‘Ach, dat is Bert maar.’

 

Misschien merk ik nu pas hoe ik me momenteel voel. Dat geklooi met het adaptertje, het verwijderen van die belangrijke map en mijn emotionele reactie van vanmiddag heeft me waarschijnlijk nu doen beseffen hoe ik met bepaalde situaties omga. Ik probeer het op te lossen, probeer ik het ieder naar zijn zin te maken, maar kennelijk ben ik het laatste halfjaar wat te gespannen.

 

Nadat Anne en ik er vanmiddag over hadden, zijn we allebei even 2 uurtjes gaan liggen. Ik was ook redelijk snel vertrokken naar dromenland. Kennelijk had ik dit ook even nodig. Het voelde goed om lekker bij elkaar te zijn in ons veilige eigen wereld.

 

Dit verhaal wou ik gewoon even aan je laten lezen. Mijn basis is gelukkig altijd bij me in de buurt. Mijn mooiste, liefste en dierbaarste vriendin, Anne. We zijn dan wel getrouwd, maar daarom is ze nog wel mijn vriendin van mijn leven.

 

Bonne nuit!

 

Dagafsluiting: Elvis Presley - What now, what next, where to.

Laatst vernieuwd: 22 Jun 2024 om 20:38