Blog

Mijn gezichtsveld. Ja, Wat moet ik er eigenlijk nog mee? Dit is eigenlijk wel een beetje het verhaal wat ik je nu ga vertellen

 

Zoals je weet, ben ik sinds 2010 slechter gaan zien. Toen had ik nog een visus van 0.5, zeg maar 50%. Nu zit ik op een heel stuk minder, ongeveer 0.03. Hier valt voor mij prima mee te leven. Ik red me uitermate goed. Ik kom nog overal, ook al is het soms een uitdaging, maar ik ben ook niet te beroerd om wat te vragen indien nodig.

 

Vorige week woensdag organiseerde ik weer het maandelijks Oogcafé Westerkwartier in De Schutse in Leek. Daarover straks wat meer. IK liep vanaf mijn huis naar De Schutse. Ik heb al een tijdje deze route niet meer gelopen, maar hoe wonderlijk was het dat ik alle bochten, straten, kruisingen en losliggende stoeptegels nog wist te vinden. Mijn taststok is echt mijn vriendje. Zonder dit vriendje durf ik niet eens deze route te gaan lopen.

 

Tijdens het Oogcafé kocht ik een nieuwe taststok. Ik wou sinds ik dit vriendje heb, al een telescoopstok hebben. Na ruim 12 jaar heb ik er eindelijk eentje gekocht. Ik had altijd een opvouwbare taststok, maar nu dus een stok die ik heel snel en soepel uit- en in elkaar kan schuiven. Het voordeel is ook, dat als ik de stok weer invouw, dat de stok net zo smal blijft als dat het is uitgeschoven. De nieuwe stok is ook veel gevoeliger dan de opvouwbare stok. De bal die aan mijn oude stok zat, heb ik nu aan mijn nieuwe bevestigd. Dus zonder dat ik het door had, liep ik in de ochtend nog met mijn oude vriendje en eenmaal weer thuis, na een geslaagde middag, kwam ik met een nieuw vriendje weer thuis.

 

Het Oogcafé was trouwens een groot succes. Er waren 18 mensen aanwezig, dan tel ik mezelf even niet mee. We kregen de gelegenheid om de sprekende Airfryer uit te proberen. Ook stond er een sprekende wasmachine, sprekende oven, sprekende magnetron en zo nog meer mooie en handige huishoudelijke spulletjes. Dit allemaal dankzij Edwin Prosman van het Iris Huys.  Iedereen was zeer geïnteresseerd in het alles. Vooral de Airfryer werd aandachtig onderzocht. Het Dagblad van het Noorden was er ook bij. Sinds gisteren staat er een prachtig artikel in de genoemde krant. Ruth Mulder, verslaggever van het Dagblad, was te gast tijdens dit Oogcafé en ze heeft het perfect verwoord hoe het er die middag aan toe ging.

 

Nog even terugkomend op mijn gezichtsveld. Er is de laatste tijd iets geks gaande. Ik stoot mijn teen of elleboog aan deuren, muren, kozijnen en dergelijke. Het lijkt er op of mijn gezichtsveld smaller is geworden ten opzichte van een paar weken geleden. Buiten heb ik er geen last van, want dan gebruik ik immers mijn taststok. maar in ons eigen huis gebeurt dit soort dingen wel. Ik loop er niet vol tegen aan of zo, ik schamp er net langs. Dan hoort Anne weer een boink. Ik zie het maar gewoon als weer een stukje minder zicht.

 

Nu is afgelopen weekend de zomertijd overgegaan naar de originele wintertijd. Het is dan ook een uurtje eerder donker, maar ook dat merk ik niet meer zo op. Gelukkig heb ik nooit last van een winterdip. Ik ken dit fenomeen zelf niet. Ik blijf mezelf, daar heb ik het zonnetje niet voor nodig. Al moet ik wel zeggen dat ik het zonnetje altijd wel gezellig vind.

 

Goed. Weer een verhaal op mijn blog waar ik, toen ik er mee begon te schrijven, niet precies wist waar ik het over zou gaan hebben. Het is dus dit verhaal geworden.

 

Omdat ik het zo nodig vind om bepaalde objecten, die ik zo lief vind en er daarom vervolgens tegenaan te gaan lopen, heb ik deze muzikale dagafsluiting voor je klaar staan.

 

Bonne nuit!

 

Dagafsluiting: Kraftwerk - Boing Boom Tschak.

Laatst vernieuwd: 29 Oct 2024 om 20:44