Blog

Gisteren was het een vreselijke dag. Anne is gistermiddag van de trap gevallen. Vanaf de overloop tot aan beneden. Ze kwam terecht in het halletje beneden en toen ze weer wat zat, voelde ik aan haar hoofd dat er een flinke wond zat. Meteen de huisarts gebeld, die kwam met wat moeite, maar hij kwam. Daarna moest Anne naar de praktijk van de huisarts om de wond te gaan hechten. Ik belde daarom maar de regiotaxi en die was er in 15 minuten en eenmaal bij de huisarts, ging het snel.

 

Anne heeft 9 hechtingen in haar hoofd en omdat Anne veel pijn had in haar nek, is ze per ambulance naar het UMCG gebracht op de spoedafdeling.

 

Ze heeft daar een CT-scan gehad, veel foto’s genomen van haar nek, heupen, rug. De CT-scan was om naar de toestand van haar hoofd te gaan kijken.

 

Anne heeft geen hersenletsel, dus ook geen hersenschudding, niks gebroken, en haar nek was ook in goede staat. Ze is echter wel bond en blauw maar ze voelt zich goed. Alleen is ze angstig tijdens het lopen. Vooral boven is het nog zeer spannend voor haar.

 

Ze is natuurlijk enorm geschrokken en ik trouwens ook. Die dreun naar beneden zal ik hopelijk snel vergeten.

 

We hebben nu Allard op bezoek. Hij heeft ons gisteren weer naar huis gebracht. Allard kan dan de toestand van Anne bekijken als goedziende. De wond op Anne haar hoofd is rustig, alleen zijn haar schouder, heup, billen en been aan de rechterkant opgezet en het begint ook aardig paars van kleur te worden. Verder heeft Allard het halletje, trap en muren schoongemaakt. Dat zat onder het bloed. Een rotklus natuurlijk, maar hij heeft het perfect schoon gekregen.

 

Ik heb Anne in bad gewassen, want door het vele bloedverlies zat het bloed bijna overal. Daardoor voelde ze zich ook weer lekker schoon.

 

De specht op haar linker bovenarm heeft haar kracht gegeven om deze diepe val te overleven. We zijn blij dat het zo is afgelopen. De blauwe plekken verdwijnen wel en de wond is goed gehecht.

 

Nu een nachtje verder heeft mijn lieve Anne geen spierpijn, voelt ze zich goed. Haar nek voelt stijf aan, maar dat is na zo’n val ook niet verwonderlijk natuurlijk. Ze heeft goed geslapen en ik moet zeggen dat ik haar een super sterke vrouw vind. Doordat ze zeer slechtziend is heeft ze het niet opgemerkt dat ze bij de trap aankwam, en zonder aanspannen van haar spieren naar beneden is gevallen. Dat verklaart waarschijnlijk dat ze geen spierpijn heeft.

 

Voor mij is het moeilijk om de dreun te vergeten die ik hoorde tijdens de val. Ik heb het niet zien gebeuren, maar wel gehoord. Vannacht hoorde ik dat gedreun in mijn gedachte nog steeds. Ook het ontdekken van de hoofdwond, door het te voelen, is voor mij nog steeds moeilijk.

 

Anne en ik zijn super blij dat het zo is afgelopen. Ze kan nog lopen, en haar mondje heeft ze ook nog, want ze kan weer lekker babbelen en een beetje lachen.

 

Gisteravond heb ik de familie en vrienden via een e-mail op de hoogte gebracht. Anne en ik willen iedereen bedanken voor hun medeleven.

Laatst vernieuwd: 05 Feb 2021 om 11:49