Blog

Nu werk ik al ruim een half jaar  in mijn eigen radiostudio voor Radio Duivenstraat en sinds afgelopen zaterdag had ik mijn allereerste live-uitzending bij RTV Zulthe. Allemaal geweldig mooi werk. Ik geniet er enorm van en het is mijn allermooiste hobby ooit.

 

Wat me al een klein half jaartje op valt, dat ik meer last krijg van mijn zien. Wees gerust, het doet geen pijn, maar ik merk, doordat ik nu puur in de wereld van de goedzienden me beweeg, hoe ontzettend beroerd ik eigenlijk nog kan zien.

 

Zeker bij Zulthe is het flink wennen. Via WhatsApp krijg ik in een groep soms foto’s toegezonden waarin waarschijnlijk tekst in staat. Door de reacties van anderen op dezelfde foto, krijg ik een beetje door waar het alles over gaat. Ook is het voor de directe collega’s ook wennen dat er opeens een slechtziende vogel in de kooi rond vliegt.

 

Ik wil dolgraag de techniek goed onder de knie krijgen bij Zulthe, alleen is het voor mij een hele opgave, want ik moet het echt hebben van mijn tast. Het zien staat bij mij op de vierde plek. Op de eerste plaats staat het voelen, de tweede plek het gehoor, de derde plek de reuk en pas op de vierde plek het zien.

 

In mijn eigen studio gaat het allemaal perfect. IK kan alle knopjes en schuifjes zonder moeite vinden en is het voor mij een sport om het uurtje radio zo in elkaar te lassen, dat de overgangen van het ene liedje naar het andere, zo vloeiend mogelijk verloopt. Ik kan de tijd niet zien hoeveel seconden ik nog heb voordat het liedje is afgelopen. Ik weet nu na 31 uitzendingen bij Radio Duivenstraat, hoe een bepaalde plaat eindigt. Dus welke afsluiting een bepaalde plaat heeft, en is het een plaat met een abrupt einde, dus geen fade-out, dan tel ik meestal een bepaald ritme, dat in die plaat is verwerkt, zodat ik precies weet wanneer diezelfde plaat eindigt. De tijd is voor mij alleen belangrijk om te bepalen hoeveel platen ik in een uur kan verwerken. Dat is meestal 10 of 11, en omdat ik meestal door de intro’s heen babbel, kom ik altijd perfect uit omtrent het uurtje radio per week.

 

Zo ging het afgelopen zaterdag even heel anders. Ik vermaakte me prima. Ik was ook heel scherp om de boel in de gaten te houden, alleen ging het bij de tweede plaat even mis, want toen wist ik de titel en artiest even niet meer, maar door mijn opgedane ervaring bij mijn Oor voor Omgeving, weet ik wel hoeveel spreektijd ik nog heb. Dat voel ik aan. Ik zie de tijd niet in beeld, maar op 1 of andere manier weet ik voor 95% zeker dat iets bijvoorbeeld 4 minuten duurt.

 

Zulthe probeert me erg goed hiermee te ondersteunen. Er wordt nagedacht hoe ze me hier nauwkeuriger mee kunnen helpen, maar het is natuurlijk vrij lastig om in te beelden, hoe het is om geen gebruik te kunnen maken van beeldschermen van computers of klokken.

 

In ieder geval ga ik samen met mijn directe collega Koos er een geweldig interessant en boeiend programma van maken. Dat ik bepaalde platen even niet ken voor wat betreft de titels en artiest, zei dan maar zo. Het gaat in dit programma om de gasten en interviews.

 

Alleen is het voor mij wel een lastige tijd. Ik ben nu ruim 11 jaar slechtziend, waarvan 5 jaar zeer slechtziend, en nu pas merk ik dat het me soms niet lukt om vloeiend iets uit te voeren. Nu merk ik pas hoe het is om afhankelijk te zijn van geluid, gevoel en reuk. Wat ik wel mooi vind en handig, dat ik op mijn werkwijze de platen heel goed leer kennen. Ik weet elk gitaarpingeltje, drum geroffel, elk sampletje bij een bepaalde plaat, zowat uit mijn hoofd. Daardoor lukken de lassen in mijn eigen Oor voor Omgeving ook steeds beter.

 

Als dagafsluiting heb ik wellicht wel een leuke plaat voor je klaar liggen. Deze artiest heeft het mooi gered, ondanks dat hij blind was. Hij heeft een mooie carrière achter de rug en als ik zo doorga als nu, ook al vind ik het af en toe wennen om afhankelijk te zijn, maar daardoor wel mijn doel bereik, ga ik er een mooie RTV Zulthe tijd van maken.

 

Bonne nuit!

 

Dagafsluiting: Roy Orbison - Only the lonely.

Laatst vernieuwd: 29 Nov 2021 om 22:40