Het went nooit. Het gevoel hebben dat je belangrijke en leuke mededelingen hebt en dat er vervolgens niks mee gedaan wordt. Het zit hem kennelijk in de tijd van het jaar, maar mijn rode draad is weer helemaal terug. Sterker nog, die is nooit weggeweest.
De laatste paar weken merk ik dat er, zeker op zakelijk gebied, mensen me liever zien gaan dan komen. Ik ben 6 jaar geleden zelfs daarvoor uit een groep vrijwilligers gestapt, omdat ik via een soort coupe ben weg gejaagd. Nu ben ik sinds januari 2023 weer in een soortgelijke vrijwilligersgroep gestapt, waarvan ook een aantal mensen erbij waren 6 jaar geleden, maar ik als positivo dacht er goed aan te doen om weer mee te werken aan een toegankelijke wereld.
Het begint kennelijk bij sommige mensen weer te malen, dat ik als lastig mannetje word gezien. Ik ben er eigenlijk wel klaar mee, maar ik vind de huidige wereld nog lang niet toegankelijk genoeg voor mensen met minder tot geen zicht. Uiteraard ben ik op alle handicaps gericht, want voor mensen in een rolstoel is het ook niet best en zeker voor slechthorende en doven is het nog zoeken naar een speld in de ontoegankelijke wereld. Ik blijf me inzetten om een gezond evenwicht te gaan vinden om de wereld voor iedereen toegankelijk te maken en te houden..
Gisteren had ik eindelijk iemand die me begreep. Ze vindt me sterk in veel vergaderingen, dat ze mijn inzet zeker een goeie aanvulling vindt. Dit voelt goed moet ik je zeggen. Alleen word ik nog steeds tegengewerkt en laat dit nou bijna dezelfde mensen zijn als 6 jaar geleden.
Maar ook op het privévlak gaat de rode draad lekker door. Ok. Ik heb een bepaalde mening hoe sommige dingen goed geregeld kunnen worden, maar daar wordt amper wat mee gedaan. Wat is dat toch? Ik voel me regelmatig verdomd alleen in bepaalde gesprekken. Kennelijk ben ik inderdaad lastig, praat ik onzin. Zoiets als: ‘Ach, het is Bert maar.’
Ik wou dit gisteravond al schrijven, maar daar had ik nog niet de juiste inspiratie voor.
Waar ik ontzettend blij mee ben is natuurlijk mijn lieve Anne, maar ook kan ik terugvallen op mijn allerbeste vrienden. Die steunen me wel. Die zien me wel staan en vinden mij ook niet lastig. Helaas is 1 van mijn allerbeste vrienden ooit er niet meer. Ik mis hem gigantisch. Daar kon ik echt bij uithuilen. Ja, dat doe ik soms ook nog wel.
Ik voel me dus regelmatig verdomd alleen, maar als ik naar mijn lieve Anne kijk en denk aan mijn geweldige échte vrienden, ben ik natuurlijk niet alleen.
Ik wens jullie een mooie woensdag en ik sluit deze keer af met een plaat die dit verhaal wel een beetje onderstreept: Danny de Munk - Ik voel me zo verdomd alleen.
Laatst vernieuwd: 08 May 2024 om 11:05
Ik heb inmiddels al honderden blogs geschreven en (bijna) dagelijks komt er weer een nieuwe bij.
Daarom heb ik een handig mini-menu laten maken zodat jullie eenvoudig per categorie mijn blogs kunnen lezen.
Veel plezier!