Blog

Het jaar is bijna voorbij. We zitten al in week 51 en we glijden zo via week 52 naar het nieuwe jaar. Het was een bijzonder jaar, want de oorzaak van mijn oogzenuwaandoening werd dit jaar ontdekt. Dit verhaal is mijn jaaroverzicht.

 

Het jaar begon met een soort doop. We kwamen 2 januari thuis van een logeerpartijtje bij Allard. We hadden wat boodschapjes gedaan en toen ik de chips in de kast wilde leggen, viel de Grand Süd Merlot uit de kast. Het viel met de dop op de grond en de fles spatte helemaal uit elkaar. Een ‘geweldig’ begin van het jaar. Ahum.

 

Op 17 januari werd ik onverwacht gebeld door dokter Joke Verheij van de Klinische Genetica van het UMCG. Ze kon me vertellen dat de oorzaak van mijn oogzenuwaandoening bekend is geworden. In 2016 had ik een DNA onderzoek uit laten voeren. In 2017 kreeg ik hiervan de uitslag en toen konden ze me nog niet vertellen wat de oorzaak is. De resultaten van het onderzoek is toen gestuurd naar het RadBout Ziekenhuis te Nijmegen en toen Verheij me 17 januari me belde, vertelde ze me dat Nijmegen de oorzaak had gevonden. Op 26 januari kon ik naar het UMCG en toen vertelde me Verheij dat ik een gen-mutatie heb. Het UCHL1-gen blijkt dus de oorzaak te zijn dat ik zeer slechtziend ben geworden. Dit blijkt ook nog de hoogst erfelijke factor te hebben. Dit was wel even slikken, maar ik was wel blij dat het nu eindelijk bekend is geworden na 16 jaar onderzoek. De UCHL1gen-mutatie is ook pas vorig jaar ontdekt. Zo konden ze meteen mijn medisch dossier er naast leggen en dus zat ik op 26 januari het verhaal aan te horen van dokter Verheij.

 

Het komt er hier op neer dat mijn oogzenuw dus afsterft, maar ook dat ik mogelijk een tremor kan hebben. Dit houdt in dat ik op den duur moeilijker kan gaan lopen en dat mijn onderarmen en handen kunnen gaan trillen. Daarom ben ik ook naar de neuroloog gegaan. Ook kreeg ik het gehele medisch dossier toegestuurd. Daar blijk ik een nogal uniek skelet te hebben. Ik blijk kifoscoliose te hebben, een vergroeiing aan mijn rug en mijn nek zit vergroeid aan mijn wervelkolom, in vaktaal heet dit Klippel-Feil Syndroom. Op 18 september werd ik daarom uitgenodigd voor een MRI-scan waar ik een dik uur in heb gelegen. Ze wilden onderzoeken of mijn nek ook mijn onderste deel van mijn hersenen zouden beschadigen. Dit blijkt na deze scan niet het geval. Ik blijf echter wel onder controle bij de neuroloog, waar ik wel blij mee ben.

 

We hebben dit jaar maar 2 concerten bezocht. Op 5 maart Roosbeef en op 27 maart The Waterboys. Roosbeef zou eerst op 19 februari optreden in De Oosterpoort, maar doordat Roos Rebergen, zangeres van Roosbeef, last van haar keel had, was dat concert verplaatst naar 5 maart en niet in De Oosterpoort, maar in het beroemde Vera. Hierdoor kon Anne niet mee, want ze kan niet zo lang staan, want in Vera heb je geen zitplaatsen. Het concert van The Waterboys was wel goed, maar het geluid was veel en veel te hard. Ik ben wel wat gewend, maar dit sloeg echt nergens op. Daar komt ook nog bij dat we 2 nummers voor het einde de zaal uitliepen, vanwege onze taxi er al kon zijn. Dus dit avondje was niet helemaal zo gegaan als we gewend waren.

 

Ik kocht in juli de Rode Caster Pro 2 (RCP2). Met dit mooie mengpaneel, wat ik wil gebruiken voor mijn radiowerk, blijkt een geweldig ding te zijn. Voor mij is het ideaal, want ik kan dan via fysieke knoppen de jingle-bar wisselen. Zo kan ik veel meer jingles gaan gebruiken. Ik wil ook iets voor mezelf beginnen, een podcast met leuke muziek. Dat heb ik natuurlijk ook wel via Radio Duivenstraat, maar mijn plannen voor 2024 worden wel wat groter dan nu. Daar is de RCP2 uitermate geschikt voor. Alleen krijg ik dat ding maar niet goed geconfigureerd. Op de microfoon na zijn alle kanalen goed ingesteld, alleen blijkt de microfoon veel te zacht te zijn ingeregeld. Ik heb er al meerdere mensen naar laten kijken, maar het probleem is er nog steeds. Ik kreeg op mijn verjaardag nog een prachtige platenspeler van Anne. De Pioneer DJ-PLX500. Dit prachtig speeltje is ook nu goed ingesteld op de RCP2, dus ook dit is klaar, maar alleen de microfoon is dus nog even een hoofdpijndossier. Gelukkig heb ik nog een aantal mensen die me wellicht hiermee kunnen gaan helpen. Dat is iets voor in het nieuwe jaar.

 

Door het gedoe met de RCP2 zijn we wel 2 keer naar Apeldoorn gegaan. Dit waren hele bijzondere momenten. Zo heb ik het natuurgraf van Anne haar moeder bezocht. Heb ik over haar steen geaaid. Het mooie is nu dat Anne haar moeder me nu ook heeft leren kennen en dat ik haar ter plekke heb beloofd om altijd voor Anne te zorgen. Ook zijn we bij het eerste huisje van Anne geweest. Anne was toen 3 jaar en ook dit vond ik zeer bijzonder en indrukwekkend. Nu voelt het voor mij helemaal kompleet en voel ik me nu echt helemaal verweven met Anne. Dit was natuurlijk al zo, maar nu is het helemaal af. Blij dat we er met z’n tweetjes waren.

 

Onze achtertuin is na 23 jaar ook eindelijk prachtig en toegankelijk geworden. Ik woon hier al ruim 23 jaar en de achtertuin was altijd al een wildernis. In 2006 was het ook al eens mooi, maar na 3 jaar kwamen de grasstengels alweer naar boven. Nu hebben we de achtertuin professioneel laten aanleggen. Het is echt prachtig geworden. Meteen een nieuwe tuinset gekocht en we hebben nog nooit zo vaak in de achtertuin gezeten als dit jaar. Op Anne haar verjaardag, 19 augustus, organiseerden we een barbecue voor de vrienden die hadden meegewerkt aan de voortuin. Hoe mooi was het dat we dit feestje nu in de nieuwe achtertuin konden gaan vieren. Una en Devon zouden ook meedoen. Una heeft immers de voortuin ontworpen. Alleen was haar moeder ernstig ziek. Een fikse longontsteking. Helaas overleed haar moeder op donderdag 24 augustus. We waren uitgenodigd bij het afscheid en wat was het fijn dat Danny ons helemaal naar Schagen bracht op 30 augustus. Een zeer indrukwekkende ochtend, maar het voelde goed om er bij te zijn.

 

Mijn verjaardag, 12 september, hadden we Egmond aan Zee in het vizier. We gingen 11 september samen met Allard naar Egmond en 14 september was dan de laatste dag. Mijn verjaardag hebben we kunnen vieren. Heerlijk gegeten bij Bruutt. Una, Devon en Allard waren hierbij. Dit was reuze gezellig. Voor Allard was deze week absoluut niet fijn, want hij werd 8 september gestoken door een hoornaar en dat is flink gaan spoken toen hij met ons in Egmond was. Hij moest daarvoor zelfs ruim een week in het ziekenhuis van Alkmaar blijven. Wij zijn op 14 september daarom maar per Valys-taxi naar huis gereden. Gelukkig gaat het nu een stuk beter met Allard.

 

Op 9 september was ik met mijn boezemvriend Ebel naar de medewerkersbijeenkomst van Radio Duivenstraat in Hilversum. We hadden prachtig, maar zeer warm weer en dit was echt een prachtig dagje uit met z’n tweetjes. Vorig jaar kon ik niet bij deze medewerkersbijeenkomst aanschuiven, maar gelukkig dit jaar wel. Het was reuze gezellig en zo heb ik ook weer nieuwe collega’s ontmoet. Altijd mooi natuurlijk zulke uitjes.

 

Over Duivenstraat gesproken. Ik had 2 bijzondere uitzendingen dit jaar. Op 2 april werd mijn 100e aflevering uitgezonden en op 7 mei vierde ik mijn 2e radioverjaardag bij Radio Duivenstraat. Trouwens alle afleveringen zijn via mijn SoundCloud terug te luisteren. Sowieso vanaf 8 januari tot gisteren kun je de afleveringen nog een keertje beluisteren.

 

Ook op het vrijwilligersvlak is er gigantisch veel gebeurd. Ik voelde me in de steek gelaten door de Oogvereniging, zowel regionaal als landelijk. Ik was bijna lid af geweest, maar door een goed gesprek met de voorzitter van het kernteam Groningen, blijf ik lid in 2024. Alleen het landelijk bureau heeft me echt op alle fronten links laten liggen. Dit komt ook absoluut niet meer goed.

 

Ik stop ook met het PR-werk voor de Streekproductenmarkt Nienoord. Niet uit ontevredenheid. In tegendeel, het is een ontzettend gezellig bestuur en de standhouders zijn ook blij met mij, maar door drukte van mijn kant, moet ik er wel mee stoppen. Mijn  radiowerk gaat me meer tijd kosten in 2024 en daar wil ik wel de ruimte voor hebben. Het bestuur van de streekmarkt vindt het jammer dat ik ga en dat voelt bij mij ook wel zo, maar ik moet deze keer echt wel even aan mezelf denken. Uiteraard wens ik de gehele Streekproductenmarkt Nienoord enorm veel plezier en succes in het nieuwe jaar.

 

De afgelopen maand was echt slopend. Mijn allerbeste en liefste vriend ooit, Ebel, was al een tijd ziek. Op 23 februari 2021 kreeg hij te horen dat hij darmkanker  heeft en dat hij via chemokuren zijn leven kon verlengen. Half november dit jaar ging het opeens een heel stuk slechter met hem. Toen Ebel en ik op 9 september samen naar Hilversum gingen, was hij nog sterk en hadden we de grootste lol en was het hartstikke gezellig. Op 27 november belde IJmtje ons op om te vertellen dat Ebel met spoed naar het ziekenhuis is gegaan. Hij reed er zelf naar toe. Zijn darmen waren verstopt. Er was nog hoop dat de verstopping over zou gaan, door misschien een operatie, maar dit mocht niet meer baten. Op 1 december waren we samen met Una en Devon naar het Martini-ziekenhuis gereden en daar zo’n 3 en half uur met Ebel gepraat over van alles. Dit was een hele bijzondere middag. Ebel was nog goed aan de babbel, was nog scherp, had zijn beroemde grapjes ook nog paraat, maar op 2 december, 13 uur nadat we bij Ebel waren, werd ik gebeld door IJmtje met het verschrikkelijke nieuws dat mijn boezemvriend is overleden.

 

Dit was een flinke dreun. Ok, we hadden hem de dag daarvoor immers nog gezien en gesproken, maar toen dachten we al dat hij waarschijnlijk de maandag niet zou halen, maar dan komt zo’n telefoontje in de ochtend nog wel knetterhard binnen.

 

Dankzij Rieneke konden we naar de condeleance-avond en Una en Devon gingen samen met ons naar de crematieplechtigheid op 7 december. Dit was een zeer emotionele week en dag. Na de plechtigheid op 7 december was er een borrel. Dit was op z’n Ebels. Ik sprak onder andere met Johannes, goeie vriend van Ebel, en Johannes heeft het voor elkaar gekregen dat mijn huilbui eindelijk kwam. Ik liep de gehele week al met een flinke brok in mijn keel en tijdens deze borrel kwam het er eindelijk uit.

 

Nu is het jaar bijna voorbij. Er zijn natuurlijk nog veel meer dingen gebeurd, maar dit waren wel de belangrijkste gebeurtenissen. Zeker het verlies van Ebel zit er bij mij nog steeds heel diep. Ik kan het nog niet bevatten dat hij er niet meer is, maar het leven gaat door en ik kan alvast een klein tipje van de sluier oplichten. Op 7 januari heb ik een kleine herdenking aan Ebel in mijn radioprogramma. Over hoe en wat lees je vanzelf wel.

 

Mijn dagafsluiting of laat ik maar zeggen, mijn jaarafsluiting is er eentje die ik al eens eerder aan je heb laten horen. De ontdekking van begin dit jaar omtrent mijn oogzenuw en de daarbij behorende skelet afwijking, lijkt me het leuk om het af te sluiten met de uitleg van Delta Rhythm Boys.

 

Ik wens je een gezellige Kerst en een geweldig mooi begin van het nieuwe jaar!

 

Jaarafsluiting: Delta Rhythm Boys - Dry Bone.

Laatst vernieuwd: 18 Dec 2023 om 22:29