Blog

Het is vandaag 17 december. Vorig jaar begon om 9u30 mijn allerlaatste vergadering voor het Platform Gehandicapten Leek (PGL). Die ochtend wist ik nog niet dat het de laatste vergadering zou zijn, maar doordat ik werd aangesproken op zaken die niks met het PGL van doen hadden, werd ik extreem aangevallen op uitspraken die te maken hadden met mijn privé leven waar mijn ex, die ook in het PGL zat en nog steeds zit, continu onverwacht mee aan kwam zetten.

 

Ik had eind augustus vorig jaar al aangegeven binnen het dagelijks bestuur (DB) dat ik met bepaalde zaken niet kon leven. Dat ik tijdens vergaderingen privé werd aangevallen waar iedereen van het PGL bij zat. Na meerdere malen aandringen binnen het DB, want ik was voorzitter, werd er op mijn opmerkingen nooit goed gereageerd.

In verschillende mailtjes werd ik zodanig neergezet, dat ik niet moest zeuren en gewoon door moest gaan met mijn werk als voorzitter. Maar als elke keer mijn ex me aansprak binnen bijna elke vergadering, met opmerkingen die sloegen op mijn privé leven, was ik het zeker na 17 december vorig jaar het echt beu.

 

Ik heb toen er een nachtje over geslapen. Nou ja, geslapen. Gepiekerd zeg maar. Totdat mijn vriendin, nu mijn vrouw, zei dat ik mijn conclusie maar moest gaan trekken. Ik gaf bij haar al aan dat ik erg boos was op de gehele vergadering van 17 december, maar ook omdat er niet naar mijn verhaal is geluisterd de 4 maanden daarvoor, en dat ik me flink in de steek gelaten voelde.

 

Ik pakte toen mijn laptop vroeg in de ochtend, uurtje of half 6, en schreef aan het gehele PGL dat ik er per direct mee stopte en ik vertelde er ook maar meteen mijn redenen er bij. Een dag later zou ik de plenaire vergadering weer moeten gaan leiden, en daar paste ik dus maar voor.

 

Nu is mijn ex de voorzitter. Had ik ook wel verwacht. Ik wil hierover niks zeggen, maar dat ze de voorzitter is geworden zegt mij genoeg. Ik had toen meteen het idee dat ik maar wat riep, zonder dat het DB actie ondernam toen ik mijn verhaal had gedaan van augustus 2018. Zij kon alles maar roepen, en ik moest niet zeuren.

 

Ik kom er vandaag weer op terug, omdat ik me nog steeds niet gehoord voel. Ik hoorde wel van iemand buiten het PGL, dat ze iemand missen met kennis voor slechtzienden, vooral als het over geleideroutes en dergelijke gaat, maar ik heb nooit een verzoek ontvangen om weer deel te gaan nemen in het PGL.

 

Nu hoorde ik dat het PGL vanaf 1 januari Platform Toegankelijk Westerkwartier gaat heten. Een samenwerking tussen het PGL en de Adviescommissie Gemeentelijk Gehandicaptenbeleid Zuidhorn. Deze samenwerking was ook al met de voorbereidingen bezig toen ik nog voorzitter was van het PGL.

 

Het gekke is wel, dat bijvoorbeeld de PR nog niet draait, want er is nog geen domein aangevraagd, is er geen Twitter-account operationeel, terwijl het over 2 weken al 1 januari is, en dus vraag ik me af hoe serieus dit nieuwe Platform Toegankelijk Westerkwartier straks te werk gaat.

 

Zal ik alvast het domein ‘platformtoegankelijkwesterkwartier.nl’ gaan registreren voor mezelf? Ach, waarom zou ik. Maar de verleiding om het wel te doen is wel groot.

 

Nu, 17 december 2019, besef ik dat ik na ruim 7 jaar hard gewerkt te hebben voor het PGL dat dit allemaal is vergeten door iedereen die nu nog in het PGL zit. Dat doet zeer en dan ook nog om een reden die in de beginselen niks met het gehele PGL te maken heeft. Het privéleven stelt dus kennelijk niks voor binnen het PGL.

 

Als ik word gevraagd om weer deel uit te maken binnen het PGL, en straks Platform Toegankelijk Westerkwartier, moeten er sowieso 3 mensen vertrekken. Diegene die vorig jaar een coupe hebben gepleegd naar mij. Dan ben ik zeker bereid om weer wat onder die vlag wat te gaan doen.

Laatst vernieuwd: 17 Dec 2019 om 16:44