Blog

Iedereen heeft zijn eigen tijdlijn. In deze tijdlijn komt altijd wel weer eens wat terug. Ik noem dat de Rode Draad. Zo heb ik natuurlijk ook een tijdlijn. De rode draad in mijn leven is toch wel hoe mensen soms op mij kunnen reageren.

 

Sinds ik rondhuppel op deze mooie aardbol, sinds 12 september 1965, ben ik eigenlijk hoofdzakelijk bezig met mezelf, alleen dan wel zodanig dat ik niemand vergeet, maar andersom is het wel eens anders. Ook in de liefde heb ik gemerkt dat liefde niet altijd is wat je in je hoofd in gedachte heb en het is zo jammer dat je daar pas achterkomt als de relatie is verbroken.

 

Dit is het intro van mijn schrijven van het volgende verhaal.

Ik heb meerdere relaties gehad, waarvan 1 abrupt eindigde en de andere relatie duurde bijna 22 jaar, waarvan ik bijna 18 jaar getrouwd ben geweest. In deze lange relatie hield ik uiteraard wel van mijn toenmalige vrouw, anders was ik er niet mee getrouwd geweest. Alleen bleek nadat ze vertelde dat ze van me wilde scheiden, dat ik heb gemerkt dat die rode draad waar ik in het begin van dit verhaal overschreef, regelmatig is voorgekomen. Wat het is, kom ik zo op terug, maar na deze scheiding, dat was op mijn 49ste leeftijd, ben ik wel anders gaan leven. In het begin twijfelde ik nogal hoe om te gaan met het alleen zijn, maar toen ik op mijn 50ste verjaardag een goeie vriendin leerde kennen, zette zij mij op het spoor waar ik het gevoel had, dat dit naar de juiste route wees. Meer voor mezelf opkomen, door niemand onder laten praten en zoeken wat er onderweg aan leuke dingen, belevenissen en vrienden te vinden valt.

 

In 2017 had ik eindelijk de goeie trein gevonden die op het juiste spoor reed. Ik had door dat het alleen zijn best leuk is. Dat je kan doen en wat je kan laten. Uitgaan waar je zelf naar toe wilt, vandaar waarschijnlijk dat ik in dat jaar ook 14 concerten had bezocht en ook vrienden uitnodigde om met me mee te gaan.

 

Toen kwam ik iets heel moois tegen. Er ging een trein naar Zuidbroek. Dit blijkt het mooiste spoorstuk te zijn in mijn leven. Ik leerde Anne kennen. Ze woonde in Noordbroek, maar ze was wel diegene die me zo nam als dat ik was en ben. Mijn manier van leven houdt ze nog steeds gaande. Zij geeft me de liefde die ik eigenlijk sinds mijn geboorte,54 jaar geleden, voor het eerst zo voel. Dat ze trots op me is, hoe ik nu ben.

 

Dat is natuurlijk prachtig. Ik mag wel zeggen dat dit mijn mooiste tijd is in mijn leven. Alleen zijn er toch nog mensen en instanties die me letterlijk laten vallen.

 

Zo werk je ruim 5 jaar aan een project. Steek je daar heel veel tijd in. Spreek je met verschillende projectleiders en ga je weg bij een adviescommissie, waar ik ruim 7 jaar voor heb gewerkt, en je moet lezen in de sociale media dat er iets officieel in gebruik wordt genomen, dus dat ik niet hierbij ben uitgenodigd, komt bikkelhard die rode draad weer terug.

 

Het grootste verdriet is wel dat ik vorig jaar bij de adviescommissie waar ik het net over had, ben vertrokken, terwijl ik als voorzitter aangaf binnen het DB dat ik toen bemerkte dat iemand binnen dezelfde adviescommissie mij aan het weg jagen was. Na verschillende gesprekken binnen het DB, maar ook e-mailtjes, werd er gezegd dat er op gelet zou worden hoe het in vergaderingen zou gaan verlopen, maar uiteindelijk gebeurde nu precies wat ik een half jaar daarvoor al bang voor was. Er bleek helemaal niet naar mij te zijn geluisterd. Ik ben daarom maar eind vorig jaar met dit werk gestopt, na ruim 7 enthousiaste jaren. Nu bemerk ik dat ik totaal nooit meer wat hoor van iemand binnen deze adviescommissie. Ik zal wel de schuld hebben gekregen van deze breuk. Ik heb een aantal gesprekken gevoerd met meerdere mensen buiten de genoemde adviescommissie, waar uit blijkt dat ik toch goed werk verricht en dat ze me graag zien bij een overleg of project.

 

Deze rode draad komt af en toe weer terug. Ik kan roepen wat ik wil, maar ze volgen toch wel hun eigen pad. Kennelijk straal ik iets uit, waardoor mensen denken dat ze me op een kleinerende manier kunnen neerzetten. Zoiets als ‘Dat is Bert maar’.

 

Maar kom ik weer thuis op De Gorn, waar mijn lieve Anne dan op mij staat te wachten, voel ik de allermooiste acceptatie die ik nu al 1 jaar en 10 maanden mag voelen. Daar mogen andere mensen echt een voorbeeld van nemen.

 

Als iemand me kan vertellen hoe het kan dat mensen me soms zo behandelen dat ik het gevoel heb dat ik maar wat zeg, maar ondertussen wel zelf profiteren van mijn kennis die ik bij verschillende gesprekken laat zien, dan hoor ik dat graag.

 

Daarom ben ik ook maar begonnen op zakelijk vlak met mijn eigen Oog voor Omgeving. Lekker voor mezelf aan het werk en als ik ergens aan werk, zullen de mensen mijn enthousiasme meteen herkennen. Alleen zodra ik bemerk dat ik niet meer serieus wordt genomen, moeten ze zich maar beseffen dat ik niet alles accepteer als voorheen.

 

Ze zeggen niet voor niks, al doende leert men. Nou, zo is het maar net.

Waar het spoor me nu naar toe leidt, geen idee. Het spoor waar ik me nu op begeef, bevalt me prima. Ben super gelukkig en dat Anne me zo neemt zo ik nu ben, ben ik erg gelukkig mee. Hopelijk kan ik de rode draad nu verstoppen en dat ik het nooit meer terug kan vinden.

Laatst vernieuwd: 10 Dec 2019 om 16:55