Videobellen is voor iedereen een goeie manier om elkaar te zien in deze crisis.
Dat begrijp ik maar al te goed, alleen mis ik al iets van 10 jaar lang het visuele contact met mensen. Ik zie al jaren geen gelaatsuitdrukkingen meer. Ik herinner me mensen hoe ze er uit zien toen ik nog goed kon zien. Laat staan hoe ik er zelf nu uit zie als ik in de spiegel kijk, wat niet lukt.
Het videobellen is een prachtig medium. Afgelopen zondag nog gedaan met mijn moeder, zus en mijn twee nichten. Mijn moeder vond het hartstikke leuk. Ik ook natuurlijk, alleen voor mij is het niet anders dan een gewoon telefoongesprek. Ik zie niks van het beeld. Het mooiste voor mij is, dat we eens met ons zessen tegelijkertijd kunnen kletsen, want dat was al lang geleden.
Ik mis ook het visuele bezoek. Het zien van mijn familie en vrienden. Fysiek bij elkaar zijn vind ik prachtig. Ik mis mijn familie en vrienden enorm, maar ik mis gewoon het zien van gelaatsuitdrukkingen, hoe mooi mensen gekleed gaan, en hoe knap mensen zijn geworden nadat ik ze 10 jaar geleden voor het laatst gezien heb. Dan met nadruk het zien.
Ik blijf vrolijk hoor. Ben niet depri, integendeel, mijn lieve Anne is voor mij alles. Alleen word ik af en toe wat emotioneel als ik lees dat mensen hun meest dierbare familie en vrienden nu iets van 9 weken niet hebben kunnen zien. Dat snap ik maar al te goed en ik hoop oprecht dat deze klote tijd snel voorbij is.
Ga gerust door hoor met dit soort videoberichten. Vooral doen. Maar dit verhaal wat je nu van me leest, is spontaan in me opgekomen na het lezen van het leuke videobellen.
Laatst vernieuwd: 13 May 2020 om 11:09
Ik heb inmiddels al honderden blogs geschreven en (bijna) dagelijks komt er weer een nieuwe bij.
Daarom heb ik een handig mini-menu laten maken zodat jullie eenvoudig per categorie mijn blogs kunnen lezen.
Veel plezier!