Blog

Ik ben vandaag precies 59 jaar en 1 maand. Wat is er in al die jaren toch veel gebeurd. De rode draad heb ik sinds 3 juni dit jaar voorgoed aan de wilgen gehangen, althans daar ga ik van uit, dus kan ik me écht bezig houden met wat ik zelf wil en zelf belangrijk vind.

 

Echter bekruipt me de laatste paar weken een gevoel, waar ik het idee heb dat er weer eens wat op mijn pad komt wat minder leuk zou kunnen zijn. Wat dit gevoel precies is, geen idee. Misschien moet ik wel wennen aan de rust waar ik vanaf mijn 6e jaar of zo naar heb verlangd.

 

Ik was vroeger echt een jonge hond. Deed veel leuke dingen en haalde af en toe wel wat kattenkwaad uit. Later voelde ik me jarenlang als een ondergeschikt mannetje. Ik moest me altijd verdedigen in dingen wat ik zelf bedacht en uitvoerde. Ik kreeg daar amper tot geen gehoor, op de beste vrienden na dan. Ok. Je moet het van je beste vrienden hebben, gelukkig heb ik die ook, alleen zou het fijn zijn geweest dat ik ook op zakelijk gebied wat serieuzer werd genomen.

 

Het kost me te veel energie om maar te knokken voor mijn positie. Nu snappen jullie het misschien ook beter waarom ik vertrokken ben bij het kernteam van de Oogvereniging Groningen en het Platform Toegankelijk Westerkwartier. Ik had het beste voor om bepaalde zaken goed op te lossen. Was ik veel bezig met de gemeentelijke politiek om de toegankelijkheid goed op de kaart te zetten. Alleen bij de 2 genoemde vrijwilligerstaken, zoals de Oogvereniging en het Platform, werd ik intern alleen maar tegengewerkt. De ambtenaren en wethouders waren altijd open naar mij en luisterden ook. Zo is het me toch gelukt om samen met de werkgroep Marum, waar het dus wel goed kan gaan, er mooie geleidelijnen in het centrum zijn aangelegd. Zo ook in de voormalige gemeente Leek, liggen er op de belangrijkste routes in het centrum van Leek duidelijke geleidelijnen waar ik zelf ook enorm profijt van heb.

 

Het enige wat ik hoorde was dat ik maar lastig was, Dat ik me overal mee bemoeide en dat ik te breed dacht binnen het Platform. Als er iets in Zuidhorn of Leek moest gebeuren, mocht ik me daar niet mee bemoeien, terwijl we allemaal in dezelfde gemeente Westerkwartier wonen.

 

Mensen begrijpen me gewoon niet. Dit gaat al heel lang zo. Ik begon bijna aan mezelf te twijfelen, althans dat was voor een paar jaar terug nog wel zo. Nu kan het me totaal niet meer schelen wat een ander van mijn werkwijze vindt. Als het resultaat maar wordt bereikt.

 

Ik dacht mensenkennis te hebben. Ik geef soms adviezen aan mensen hoe je met een bepaalde situatie kan omgaan, maar dat wordt niet altijd geloofd. Dan hebben ze zoiets van: ‘Bert, dat valt toch wel mee.’ Dit mag natuurlijk. Ik kan er uiteraard ook wel naast zitten. Alleen als het later toch zo uitdraait als ik had gezegd, geeft me dat een gevoel dat ik nog wel die mensenkennis bezit. Adviezen die ik geef worden dan pas gehoord. Jammer, want dat kan voor die ander veel ellende hebben gescheeld.

 

Het gevoel wat ik nu heb, dat ik iets voel, waar ik maar geen vat op krijg. Het beheerst me niet, want ik voel me dankzij mijn lieve Anne absoluut gewaardeerd. Zij begrijpt me wel. Dat is ook het belangrijkste. Ook andere goeie vrienden weten hoe ik tik. Daar klamp ik me maar aan vast. Ik wil graag die jonge hond weer zijn ook al ben ik 59.

 

Het liedje wat ik nu aan je laat horen is van Alex Roeka. Als je goed naar de tekst luistert, weet je precies wat ik bedoel. Ik hoorde dit liedje een paar jaar geleden voor het eerst en het voelde bij mij meteen of het liedje over mij gaat. Ik werd er zelfs een beetje emotioneel van.

 

Bonne nuit!

 

Dagafsluiting: Alex Roeka - Dit Kleine Hart Van Mij.

Laatst vernieuwd: 12 Oct 2024 om 22:07